384 minuty rozmyślań nad istotą wiatru

Piątek, 24 lutego 2017 · dodano: 27.02.2017 | Komentarze 4

Z Opola ruszam o 9-tej rano. Do Gołuchowa w Wielkopolsce mam 167 km. cały czas wieje, zimny zachodni wiatr. Pierwsze kilometry w deszczu, potem szczęśliwie wjeżdżam w gęste lasy. Po 44 km zaczyna się otwarta, lekko pofalowana przestrzeń na której niepodzielnie rządzą wiatr, deszcz, grad, krupa śnieżna. Pierwsze skrzypce gra jednak wiatr. Jego podmuchy kilka razy spychają mnie ze środka szosy na prawe pobocze. Gdy wieje w twarz momentami staję. Płaskie odcinki to zawrotne 10-12 km/h. Rzeźnia trwa i zdaje się nie mieć końca. Wrażenia z jazdy jak w górach, cały czas miękkie przełożenia i uczucie jakby się podjeżdżało po nachyleniu 4-6%. Na 90 km uderza czoło frontu. Śnieżyca, poziomy pęd krupy śnieżnej i marznącego deszczu. Na zjeździe do Ostrzeszowa całą lewą stronę ciała skuwa mi cienka lodowa skorupa. Zawijam na dworzec z nadzieją, na jakies połączenie do pobliskiego Ostrowa Wielkopolskiego. Chcę trochę skrócić trasę (o 22 km) i przy okazji przeczekać ten armagedon ... Szczęśliwie pojawia się pociąg i wskakuję na ciepłe 25 minut do przedziału konduktorskiego. Do Gołuchowa zostało nieco ponad 40 km.